سامانه الکترونیکی یکپارچه نشریات علمی دانشگاه پیام نور<br /> طراح و گرافیست: فاطمه ملک افضلی

آمار

تعداد نشریات52
تعداد شماره‌ها544
تعداد مقالات4,595
تعداد مشاهده مقاله9,540,342
تعداد دریافت فایل اصل مقاله6,391,504
قادری, کاوه. (1396). نقش سرمایه اجتماعی در ارتقای مسئولیت پاسخگویی مدیران بخش عمومی. فصلنامه علمی ـ پژوهشی زیست فناوری گیاهان زراعی, 3(2), 31-42.
کاوه قادری. "نقش سرمایه اجتماعی در ارتقای مسئولیت پاسخگویی مدیران بخش عمومی". فصلنامه علمی ـ پژوهشی زیست فناوری گیاهان زراعی, 3, 2, 1396, 31-42.
قادری, کاوه. (1396). 'نقش سرمایه اجتماعی در ارتقای مسئولیت پاسخگویی مدیران بخش عمومی', فصلنامه علمی ـ پژوهشی زیست فناوری گیاهان زراعی, 3(2), pp. 31-42.
قادری, کاوه. نقش سرمایه اجتماعی در ارتقای مسئولیت پاسخگویی مدیران بخش عمومی. فصلنامه علمی ـ پژوهشی زیست فناوری گیاهان زراعی, 1396; 3(2): 31-42.

نقش سرمایه اجتماعی در ارتقای مسئولیت پاسخگویی مدیران بخش عمومی

دوفصلنامه علمی - پژوهشی حسابداری دولتی
مقاله 3، دوره 3، شماره 2 - شماره پیاپی 6، بهار 1396، صفحه 31-42  XML اصل مقاله (5788 K)
نوع مقاله: مقاله علمی پژوهشی
نویسنده
کاوه قادری
کارشناسی ارشد حسابداری دانشگاه پیام نور
چکیده
هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر سرمایه اجتماعی بر ارتقای مسؤولیت پاسخگویی مدیران بخش عمومی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مدیران ارگان ها و نهادهای دولتی سطح استان کردستان بوده است.
تعداد سازمان های دولتی سطح استان 490 واحد بوده که به کمک آماره کوکران و در سطح خطای 1% و اطمینان 95% تعداد 204 مورد نمونه آماری در نظر گرفته شده است. روش پژوهش به لحاظ هدف کاربردی است و از نظر ماهیت و روش توصیفی از نوع پیمایشی است. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه است.
پایایی پرسشنامه با روش آلفای کرونباخ سنجیده شده که در نهایت مقدار آلفای کرونباخ در همه موارد بیشتر از 0/7 بوده و این نشان دهنده قابلیت اعتماد یا همان پایایی است. و برای آزمون فرضیه ها با توجه به نرمال بودن داده ها از روش های آماری پارامتریک استفاده گردید. و بر اساس یافته های پژوهش سرمایه اجتماعی تأثیر مثبت و معنی دار بر ارتقای مسؤولیت پاسخگویی مدیران بخش عموم دارد. در واقع مدیران بخش عمومی در مناطق با سرمایه اجتماعی مطلوب به بهترین نحو ممکن در قبال افکار عمومی پاسخگو خواهند بود.
کلیدواژه‌ها
اعتماد؛ بخش عمومی؛ پاسخگویی؛ سرمایه اجتماعی
عنوان مقاله [English]
The Effect of Social Capital on Improving the Accountability of Public Sector Managers
نویسندگان [English]
K. Ghaderi
M.A. in Accounting, Payam Noor University, Iran
چکیده [English]
The present study aims at evaluating effects of social capital on improving accountability of public sector managers. The study consisted of all managers of state organs and institutions of the province of Kurdistan. The number of government organizations across the province to help 490 units Cochran statistic and the error level of 1% and 95% of the population is considered of 204. The research method was applied and the nature and description of the survey methodology. Data collection tool was a questionnaire. Its reliability was measured by Cronbach's alpha that the Cronbach's alpha higher than 0.7 in all cases, and this represents reliability. And to test hypotheses regarding the normality of the data, parametric statistical methods were used. The results show that is social capital and significant positive impact on improving the accountability of public officials is responsibility. In fact, public sector managers in areas with high social capital in the best way possible for the general public will be held accountable.
کلیدواژه‌ها [English]
Social Capital, Accountability, Trust, Public Section
مراجع
  • احمدی، محمد؛ احمدپور، احمد؛ حاتمی نژاد، حسین. (1392). ”بررسی تأثیر آگاهی شهروندی بر پاسخگویی و عملکرد سازمان زیباسازی برای بهبود منظر شهری، مطالعه موردی منطقه 6 کلانشهر تهران“. آمایش جغرافیایی فضا، 3(10)، 1-20.
  • اکبری، غضنفر. (1385). ”سرمایه اجتماعی و حکمرانی شهری“. تحقیقات جغرافیایی، 21(4)، 135-153.
  • الماسی، حسن؛ غلامپور، سید مهدی. (1388). ”نقش قوانین و مقررات محاسباتی و سیستم حسابداری تعهدی در ارتقای ظرفیت پاسخگویی“. مدیریت کسب و کار، 1(2)، 25-44.
  • باباجانی، جعفر. (1387). ”ویژگی های نظام حسابداری و گزارشگری مالی“. مجله بیمه، 13، 73-80.
  • باباجانی، جعفر. (1380). ”مسؤولیت پاسخگویی و  کنترل های داخلی بخش عمومی“. مجله حسابدار، 16(146)، 22-27.
  • باباجانی، جعفر. (1382). ”تحلیلی نظری پیرامون سیستم نظارت مالی کشور از منظر پاسخگویی“. بررسی های حسابداری و حسابرسی، 10(31)، 97-103.
  • حبیبی، محمد حسن. (1382). ”حق آگاهی مردم به عنوان یک حق اساسی“. نشریه حقوق اساسی، 1(1)، 65-96.
  • خانباشی، محمد؛ زاهدی، شمس السادات؛ الوانی، سید مهدی. (1390). ”پاسخگویی؛ بستری برای تقویت اعتماد عمومی“. نظم و امنیت انتظامی، 4(2)، 25-50.
  • دانایی فرد، حسن؛ رحب زاده، علی؛ درویشی، آذر. (1389). ”بین نقش شایستگی اخلاقی اسلامی و فرهنگ خدمتگزاری در ارتقا پاسخگویی عمومی بیمارستان های دولتی“. مجله ایرانی اخلاق و تاریخ پزشکی، 3(4)، 57-81.
  • داوری، علی؛ رضازاده، آرش. (1392). مدل سازی معادلات ساختاری با نرم افزار Pls. تهران: انتشارات جهاد دانشگاهی.
  • ذاکری، محمد؛ اسدی، اسماعیل؛ لطفی، هادی. (1390). ”تبیین الگوی پاسخگویی و نظارت بر نظام اداری در حکومت علوی از منظر رابطه بوروکراسی و دموکراسی“. رسالت مدیریت دولتی، 2 (4)، 1-18.
  • رحمان سرشت، حسین؛ رفیعی، محمود؛ کوشا، مرتضی. (1388). ”مسؤولیت اجتماعی؛ اخلاقیات فراسازمانی“. مجله تدبیر، 20(204)، 24-26.
  • سوری، علی. (1394). ”بررسی تطبیقی سنجش سرمایه اجتماعی در ایران“. فصلنامه تحقیقات مدل سازی اقتصادی، 20، 107-129.
  • شهبازی، مهدی؛ درویش، حسن؛ زارعی، فرهاد. (1391).  ”تأثیر پاسخگویی عمومی بر بهبود اعتماد عمومی شهروندان“. مدیریت سازمان های دولتی، 1(1)، 53-63.
  • فقیهی، ابوالحسن. (1381). ”نظام های پاسخگویی در بخش دولتی (دیدگاهی تطبیقی)“. فصلنامه مطالعات مدیریت، 46، 312-325.
  • فوکویاما، فرانسیس. (1997). پایان نظم (بررسی سرمایه اجتماعی و حفظ آن). ترجمه: غلامعباس توسلی، تهران: انتشارات جامعه ایرانیان.
  • فیضی، طاهره؛ زارع، رضا. (1394). ”بررسی رابطه میان تمرکززدایی اداری و حاکمیت عمومی با  تأثیر دو متغیر پاسخگویی و اعتماد عمومی (مورد مطالعه: سازمان های دولتی استان فارس)“. مدیریت سازمان های دولتی، 3(3)، 7-26.
  • کریمی، محمد میثم. (1386). ”اندازه گیری سطح سرمایه اجتماعی با تأکید بر عنصر اعتماد اجتماعی“. پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه اصفهان.
  • متامی، مهرداد؛ حسن پور، مهشید. (1393). ”بررسی نقش رسانه های جمعی در ارتقای سطح پاسخگویی سازمان های دولتی“. فصلنامه مدیریت، 11(34)، 59-72.
  • مقیمی، سیدمحمد؛ فضلی، صفر. (1390). پژوهشنامه مدیریت (جلد 11). تهران: انتشارات راه دان.
  • هاشم زهی، نوروز؛ جاه بین، زهرا. (1392). ”بررسی  تأثیر پاسخگویی عمومی بر اعتماد شهروندان به عملکرد روابط عمومی قوه قضائیه (مطالعه موردی: افراد بالای 20 سال شهر تهران)“. مطالعات علوم اجتماعی ایران، 10(2)، 249-278.
 

  • Barbara, B., Melville, C. & Hugh, M. (1994). “Predicting Corporate Social Responsiveness: A Model Drawn from Three Perspectives”. Journal of Business Ethics, 13(9), 731- 738.
  • Bolino, M.C., Turnley, W.H. & Bloodgood, J.M. (2002). “Citizenship Behavior and the Creation of Social Capital in Organizations”. Academy of management Review, 27(4), 505-522.
  • Brandão, C., Rego, G., Duarte, I. & Nunes, R. (2013). “Social Responsibility: A New Paradigm of Hospital Governance?”. Health Care Analysis, 21(4), 390-402.
  • Bovens, M. (2005). Public accountability. In Ferlie, E., Lynne, L. & Pollit, C.  (eds.). The oxford handbook of public management. Oxford: Oxford University Press, 182-208.
  • Bovens, M. (2010). Two Concepts of Accountability: Accountibility as a Virtue and as a Mechanism”. West European Politics, 33(5), 946-967.
  • Bowles, S. & Gintis, H. (2002). “Social Capital and Community Governance”. Economic Journal, 112, 419-439.
  • Chang, H. & Chuang, S. (2011). “Social Capital and Individual Motivations on Knowledge Sharing: Participant Involvement as a Moderator”. Information & Management, 48, 9-18.
  • Cialdini, R. B., Kallgren, C.A. & Reno. R.R. (1991). “A Focus Theory of Normative Conduct: A Theoretical Refinement and Reevaluation of the Role of Norms in Human Behavior”. Advances in Experimental Social Psychology, 24 (20), 201–234.
  • Clark, J. (1992). Policy influence, lobbying and advocacy. in Edwards, M. & Hulme, D. (eds), Making a Difference NGOs and Development in a Changing World, Earthscan Publications Limited, London, 191-202.
  • Fukuyama, F. (2001). “Social Capital, Civil Society and Development”. Third World Quarterly, 22(1), 7-20.
  • Hurst, N. (2004). “Corporate Ethics, Governance and Social Responsibility: Comparing European Business Practices to Those in the United States”. Study of the Makkula Center for Applied Ethics Santa Clara University, 1-67.
  • Hyndman, N. (1990). “Charity Accounting an Empirical Study of the Information Needs of Contributors to UK Fund-caising Charities”. Financial Accountability and Management, 6(4), 295-307.
  • Jegers, M. & Lapsley, I. (2001). “Making Sense of Non-Profit Organizations”. Financial Accountability and Management, 17 (1), 1-3.
  • Jensen, L. (2001). Image of Accountability in Danish Public Sector Reform. http://www.inpoma.net/search/poppers/sydny/lotte Jensen.Htm1.
  • Jimi, J. & Bruno. H. (2012). “Does Social Capital Increase Political Accountability? An Empirical Test for Flemish Municipalities”. Public Choice, 150(3), 731-744.
  • Kamat, S. (2003). “NGOs and the New Democracy: The False Saviors of International Development”. Harvard International Review, 25(1), 65-69.
  • Lawson, B., Tyler, B.B. & Cousins, P.D. (2008). “Ntecedents and Consequences of Social Capital on Buyer Performance Improvement”. Journal of Operations Management, 26(3), 446-460.
  • Li, Z. & Luo, F. (2011). “Research on the Relationship Among Social Capital, Organizational Learning and Knowledge Transfer Performance”. Journal of software, 6(9), 1763-1770.
  • Marc, O. (2000). Corporate social performance. Research Brief. RB. Australia Center for Corporate Change, 4-6.
  • Milgram, S., Bickman, L. & L. Berkowitz. (1969). Note on the drawing power of crowds of different size. Journal of Personality and Social Psychology, 13(2), 79-82.
  • Mulgan, R. (2003). “One Cheer for Hierarchy Accountability in Disjointed Governance”. Political Science, 55(2), 6-18.
  • Nannicini, T., Andrea. S., Guido, T. & Ugo, T. (2013). “Social Capital and Political Accountability”. American Economic Journal Economic Policy,   5(2), 222-250.
  • Nahapiet, J. & Ghoshal, S. (1998). “Social Capital, Intellectual Capital, and the Organizational Advantage”. The Academy of Management Review, 23(2), 242-266.
  • O,Connell, L. (2005). “Program Accountability as an Emergent Property: The Role of Stake Holders in a Programs Field”. Public Administration Review, 65(1), 85-93.
  • Putnam, R. (1995). “Bowling Alone: America’s Declining Social Capital”. Journal of Democracy, 6(1), 65-78.
  • Rohini, R. & Mahadevappa, B. (2010). Social Responsibility of Hospitals: An Indian Context”. Social Responsibility Journal, 6(2), 268-285.
  • Rozmek, B.S. (2000). “Dynamics of Public Sector Accountability in an Era of Reform”. International Review of Administrative Sciences, 66(1), 21-44.
  • Schouten, P. (2011). Corporate social responsibility in hospitals focusing on sustainable procurement. The Netherlands, ZonMw, 1-67.
  • Smith, T. (1991). “The Comparative Analysis of Bureaucratic Accountability. Asian Journal of Public Administation, 13(1), 93-104.
  • Soumynananda, D. (2007). “Social Capital in the Creation of Human Capital and Economic Growth: A Productive Consumption Approach”. The Journal of Socio Economics Soceco, 14, 32-48.
  • Unerman, J. & O’Dwyer, B. (2006b). “Theorizing Accountability for NGO Advocacy”. Accounting, Auditing and Accountability Journal, 19(3), 349-376.
  • Whipple,‎ J.‎ M., Wiedmer,‎ R. & Boyer, K. (2015). “Adyadic Investigation of Collaborative Competence, Social Capital and Performance in Buyer Supplier Relationships”. Journal of Supply Chain Management, 51(2), 3-21.
آمار
تعداد مشاهده مقاله: 435
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 879


Contact Us | Help & Support | Site Map

Journal Management System. Designed by sinaweb.