پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 41 |
| تعداد شماره‌ها | 1,131 |
| تعداد مقالات | 9,682 |
| تعداد مشاهده مقاله | 17,641,142 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 12,309,249 |
بررسی امکانات تکریمی در «منشآت» قائم‌مقام فراهانی | ||
| فصلنامه علمی - پژوهشی زبانشناسی اجتماعی | ||
| مقاله 4، دوره 4، شماره 1 - شماره پیاپی 13، دی 1399، صفحه 41-52 اصل مقاله (872.32 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.30473/il.2021.54384.1390 | ||
| نویسندگان | ||
| یوسف آرام* 1؛ مرضیه کوثری فرد2 | ||
| 1استادیار، گروه زبانشناسی، دانشگاه بوعلی‌سینا | ||
| 2دانش‌آموختۀ کارشناسی ارشد، گروه زبانشناسی، دانشگاه بوعلی‌سینا | ||
| چکیده | ||
| امکانات تکریمی صورتهای زبانی خاص هستند که برای ابراز ادب به مصداقهای اسمی یا مخاطبان رمزگذاری شدهاند. بررسی انواع امکانات تکریمی در منشآت قائم‌مقام فراهانی (1386) در دورة قاجار انگیزة اصلی تدوین این پژوهش قرار گرفته است . پژوهش حاضر، توصیفی - تحلیلی و از نوع پیکره بنیاد میباشد .دادههای پژوهش مشتمل بر 2221 واژة تکریمی است که از پیکرة پژوهش استخراج شدهاند. این دادهها بر اساس الگوی شیباتنی (2006) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بر اساس این چارچوب نظری، امکانات تکریمی به چهار دسته تقسیم میشوند که عبارتند از «تکریمیهایارجاعی»، «تکریمیهایمخاطب»، «زبانهای اجتنابی» و «زیباسازی». بر اساس یافتههای این پژوهش، مشخص گردید که تکریمیهای ارجاعی در پیکرة مورد نظر از بسامد بیشتری برخوردارند و تکریمیهای مخاطب که ناظر بر استفاده از ادات، پیشوند و پسوند میباشد، در پیکرة پژوهش یافت نشد. یافتههای این تحقیق نشان میدهد که علاوه بر طبقهبندی شیباتنی (2006)، تکریمیهای توصیفی و دعایی را نیز میتوان در زمرة دیگر امکانات تکریمیهای ارجاعی زبان فارسی قرار داد. همچنین، در این پژوهش مشخص گردید که موقعیت اجتماعی، قدرت و رسمیّت در استفاده از امکانات تکریمی در دورة قاجار تأثیرگذار بودهاند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| ادب؛ امکانات تکریمی؛ امکانات تکریمی ارجاعی؛ امکانات تکریمی مخاطب؛ زبان اجتنابی؛ زیباسازی؛ منشآت قائم‌مقام فراهانی؛ زبانشناسی اجتماعی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Study of Honorofics in Ghaem Magham Farahani's Monshi’at | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Yousef Aram1؛ Marzieh Kosarifard2 | ||
| 1Assistant Professor, Department of Linguistics, Bu-Ali Sina University | ||
| 2M.A. in Linguistics, Bu-Ali Sina University | ||
| چکیده [English] | ||
| The term ‘honorifics’ refers to special linguistic forms that are used to signify deference toward the nominal referent or the addressee. The main motive of this research is to identify various types of honorifics during Qajar era based on Ghaem Magham Farahani's Monshi’at. The research data included 2221 honorific forms extracted from the above mentioned corpus. The theoretical framework used in this study was the honorifics classification proposed by Shibatani (2006). He classified honorifics into four classes: referent honorifics, addressee honorifics, avoidance languages and beautification. In order to find out the frequency of the honorifics, the data in different qualitative analysis have been analyzed qualitatively. The findings showed that referent honorifics are more frequent in the corpus and no particles, prefixes and suffixes are found in the corpus as referent honorific. Moreover, the findings displayed that in addition to categories discussed earlier, we can also add adjectival honorifics and praying phrases to honorifics categories. Furtheremore, the results demonstrated that social status, power and formality were effective in using honorofics in the Qajar era. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Politeness, Honorifics, Referent Honorifics, Addressee honorifics, Avoidance Language, Beautification, Ghaem Magham Farahani's Monshaat, Sociolinguistics | ||
| مراجع | ||
|
احمدخانی، محمدرضا (1393). بررسی جامعهشناختی عبارات خطاب در فارسی گفتاری محاورهای. پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، سال پنجم، شمارة اول، 18-1.
ابن الرسول، سید محمدرضا و خویگانی، محمدرضا (1392). انواع "ی" زبان فارسی و دشواریهای ترجمۀ آن به عربی، فصلنامة پژوهشهای ترجمه در زبان و ادبیات عربی، سال سوم، شمارة ششم، 112-91.
زرین چیان، غلام رضا (1373). القاب و عناوین در ایران بعد از اسلام. مشکو‌ة، شماره چهل و سوم، 65-55.
غضنفری، محمد (1387). جلوههایی از بازتاب ادب در تاریخ بیهقی. مجلة تخصصی زبان و ادبیات دانشکدة ادبیات و علوم انسانی، مشهد (علمی پژوهشی)، شمارة 162، 47-29.
قائم مقام فراهانی، میرزا ابوالقاسم (1280). منشآت. گردآورنده: شاهزاده معتمدالدوله حاج فرهاد میرزا، تهران: کتابفروشی علمیه اسلامیه.
قلی زاده، حیدر (۱۳۷۴). «ویژگی‌های سبکی منشآت قائم مقام». کیهان فرهنگی، شماره 125، 15-14.
نغزگوی کهن، مهرداد. (1395). امکانات تکریمی ارجاعی در فارسی نو، (در مجموع مقالات زبان فارسی در گذر زمان)، تهران: کتاب بهار، چاپ اول، 67-55.
Beeman, W. O (1986). Language, status, and power in Iran. Bloomington: Indiana University Press. Brown, P., & Levinsonn, S. C. (1987). Politeness, some universals in language usage. Cambridge: Cambridge University Press. Brown, R., & Gilman, A. (1968). The pronouns of power and solidarity. In J. A. Fishman (Ed.), Readings in the sociology of language (pp. 252-275). The Hague: Mouton & Co. N.V. Publishers Brown, L. (2011). Korian honorifics and politeness in second Language Learning. Amesterdam/Philadelphia: John Benjamins. Bussman, H. (2006). Routledge dictionary of language and linguistics (2nd ed.) (P. Trauth, and K. Kazzazi, Trans.) New York: Routledge. Keshavarz, M.H. (1988). Forms of address in post-revolutionary Iranian Persian: A sociolinguistic analysis. Language in Society, 17, 565-575. Koutlaki, S. A. (2002). Offers and expressions of thanks as face enhancing acts: Tæ’arof in Persian. Journal of Pragmatics, 34, 1733-1756. Lakoff, R. T. (1972). Language in context. Language, 48(4), 907-927. Shibatani, M. (2006). Honorifics. In K. Brown (Ed). Encydopedia of language and linguistics, (2nd Ed.)(vol. 5). Oxford. Watts, R. J. (2003). Politeness. Cambridge: Cambridge University Press. Yule, G. (2000). Pragmatics. Oxford, Oxford University Press. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 388 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 369 |
||